Anima - fra limitazione e dilatazione / Soul (human) - between limitation and expansion / l’Âme - entre limitation et dilatation / El Alma humana - entre limitación y dilatación

"Il bambino che viene al mondo è un'anima che si limita, che soffre dovendo entrare in un corpo nel quale si sente così stretta. Anche se tale limitazione è necessaria per permettere la manifestazione sul piano fisico, l'essere umano non deve mai dimenticare che la sua anima ha come dimora lo spazio infinito. Racchiusa dentro un corpo, essa aspira a quell'immensità dove si dilata, dove è felice. Ecco perché, anche se un essere teme la morte poiché la percepisce – il che è naturale – come una lacerazione, la sua anima invece la accoglie come una liberazione. 
L'esistenza è fatta di questi due movimenti, la limitazione e la dilatazione, e ciascuno deve imparare a equilibrarli. Anche quando venite sollecitati da ogni parte, se non volete che la vostra anima finisca per soffocare e indebolirsi, non lasciatevi fagocitare dai doveri e dalle preoccupazioni materiali. Di tanto in tanto, almeno per alcuni momenti, fermatevi, entrate in voi stessi, apritevi all'immensità... Poi tornate alle vostre occupazioni. "

"A child coming into the world is a soul limiting itself, and it suffers at having to come into a body where it feels so confined. Even if this limitation is necessary to allow for manifestation on the physical plane, human beings must never forget that their soul’s home is infinite space. Shut up in a body, it longs for that immensity where it expands and rejoices. This is why, even if humans dread death, because they experience it – naturally of course – as a wrench, their soul welcomes it as a liberation.
Life is made up of these two movements, limitation and expansion, which each person must learn how to balance. Even when you are called upon from all sides, if you do not want your soul to end up suffocating and becoming weaker, do not allow material tasks and worries to take up all your time and energy. From time to time, for a few moments at least, stop, go within, and open yourself up to immensity… then go back to what you were doing. "

"L’enfant qui vient au monde est une âme qui se limite, et elle souffre de devoir entrer dans un corps où elle se sent tellement à l’étroit. Même si cette limitation est nécessaire pour permettre la manifestation dans le plan physique, l’être humain ne doit jamais oublier que son âme a pour demeure l’espace infini. Enfermée dans un corps, elle aspire à cette immensité où elle se dilate, se réjouit. C’est pourquoi, même si un être redoute la mort parce qu’il la ressent, ce qui est naturel, comme un arrachement, son âme l’accueille comme une libération.
L’existence est faite de ces deux mouvements, la limitation et la dilatation, que chacun doit apprendre à équilibrer. Même quand vous êtes sollicité de toutes parts, si vous ne voulez pas que votre âme finisse par étouffer, s’étioler, ne vous laissez pas accaparer par les tâches et les soucis matériels. De temps à autre, quelques instants au moins, arrêtez-vous, entrez en vous-même, ouvrez-vous à l’immensité… puis retournez à vos occupations."

"El niño que viene al mundo, es un alma que se limita y sufre al tener que entrar en un cuerpo en donde se siente tan reducido. Incluso si esta limitación es necesaria para permitir la manifestación en el plano físico, el ser humano no debe olvidar nunca que su alma tiene por morada el espacio infinito. Cerrada en un cuerpo, aspira a esta inmensidad en donde se dilata, se alegra. Es por ello que, incluso si un ser teme a la muerte porque la siente, lo que es natural, como un desarraigo, su alma la acoge como una liberación.
La existencia está hecha de estos dos movimientos, la limitación y la dilatación, que cada uno debe aprender a equilibrar. Incluso cuando sois solicitado de todas partes, si no queréis que vuestra alma acabe ahogándose, marchitándose, no os dejéis acaparar por las tareas y las preocupaciones materiales. De vez en cuando, durante algunos instantes por lo menos, deteneos, entrad en vosotros mimos, abríos a la inmensidad… después volved a vuestras ocupaciones."

"Приходящий в мир ребенок является душой, которая ограничивает себя и страдает от того, что должна войти в тело, где чувствует себя очень зажатой. Даже если это ограничение необходимо, чтобы проявиться в физическом плане, человеческое существо никогда не должно забывать, что его душе предназначено жить в безграничном пространстве. Запертая в теле, она стремится к этой необъятности, где она расширяется и радуется. Вот почему, даже если человек ужасается смерти, предчувствуя ее как страдание, его душа принимает смерть как освобождение.
Жизнь состоит из двух движений – ограничения и расширения, которые каждый должен уметь уравновешивать. Даже когда вас увлекают самые разные вещи, если вы не хотите, чтобы ваша душа задохнулась, зачахла, не позволяйте себе быть полностью захваченным всевозможными материальными заботами. Время от времени, хотя бы на некоторое время, остановитесь, войдите в себя, откройтесь безграничности… Потом возвращайтесь к вашим занятиям. "

Sufletul - între limitare și dilatare

"Copilul care vine pe lume este un suflet care se limitează și suferă pătrunzând într-un corp unde se simte atât de țintuit. Chiar dacă această limitare este necesară pentru a permite manifestarea în planul fizic, ființa umană nu trebuie niciodată să uite că sufletul ei are ca locuință spațiul infinit. Închis într-un corp, el aspiră la această imensitate unde se dilată, se bucură. De aceea, chiar dacă o ființă se teme de moarte fiindcă o simte ca o desprindere, ceea ce este normal, sufletul ei o primește ca o eliberare.
Existența este constituită din aceste două mișcări, limitarea și dilatarea, pe care fiecare trebuie să învețe să le echilibreze. Chiar când sunteți solicitați din toate părțile, dacă nu vreți ca sufletul vostru să se sufoce, să se ofilească, să nu vă lăsați copleșiți de sarcinile și grijile materiale. Opriți-vă din când în când, cel puțin câteva clipe, pătrundeți în voi înșivă, deschideți-vă imensității...apoi reveniți la ocupațiile voastre."

Vergebung - das göttliche Gesetz gewährt sie nur demjenigen, der seine Fehler wiedergutgemacht hat
"Es ist gut, wenn jemand, der schlecht gehandelt hat, seinen Fehler anerkennt und bereut, aber es ist nicht ausreichend. Selbst wenn die Reue und die sie manchmal begleitenden Tränen eine Art Reinigung darstellen, muss man wiedergutmachen, um Vergebung zu erhalten.
Ihr habt jemandem Unrecht getan und entschuldigt euch bei ihm. Wenn er dies akzeptiert, ist das sehr gut, aber ihr müsst den Schaden noch reparieren, erst dann seid ihr befreit. Jemandem, den man geschädigt hat, zu sagen: »Es tut mir leid, entschuldigen Sie bitte…« genügt nicht, das göttliche Gesetz wird euch verfolgen, bis ihr das begangene Unrecht gutgemacht habt. Ihr sagt: »Aber die geschädigte Person hat mir doch verziehen!« Nein, das Problem wird nicht so leicht geregelt, denn die Person ist eine Sache und das Gesetz eine andere. Die Person hat euch verziehen, aber das Gesetz verzeiht euch nicht, sondern verfolgt euch, bis ihr die Sache repariert habt. Natürlich stellt der Verzeihende seine noble Gesinnung und Großzügigkeit unter Beweis. Aber das Verzeihen bringt die Sache nicht in Ordnung: Das Verzeihen befreit die Opfer, die Misshandelten, die Verletzten, aber nicht die Schuldigen. Um sich zu befreien, muss der Schuldige wiedergutmachen."

"É bom que aqueles que agiram mal reconheçam as suas falhas e lamentem tê-las cometido, mas isso não é suficiente. Mesmo que os remorsos e as lágrimas que os acompanham sejam, por vezes, uma espécie de purificação, para se ser perdoado é preciso reparar os erros que se cometeu.
Vós fizestes mal a alguém e ides apresentar-lhe desculpas. Se a pessoa as aceitar, isso está muito bem, mas tereis ainda de reparar os estragos: só então ficareis desobrigados. Dizer a alguém que prejudicastes: “Lamento muito, desculpe...” não basta, e a lei divina perseguir-vos-á até terdes reparado o mal que cometestes. Vós direis: “Mas, se a pessoa que eu prejudiquei me perdoa!...” Não, a questão não fica resolvida assim tão facilmente, pois a pessoa é uma coisa e a lei é outra. A pessoa perdoou-vos; muito bem, mas a lei não vos perdoa, ela persegue-vos até terdes reparado. Evidentemente, aquele que perdoa revela nobreza, generosidade. Mas o perdão não resolve a questão: o perdão liberta as vítimas, aqueles que foram maltratados, lesados, mas não liberta os culpados. Para se libertar, o culpado tem de reparar o que fez."

Vergeving - de goddelijke wet schenkt haar slechts aan degene die zijn fouten heeft hersteld

"Het is goed dat iemand die verkeerd gehandeld heeft zijn fout inziet en betreurt, maar dat volstaat niet. Ook al zijn de wroeging en de tranen die er soms mee gepaard gaan een soort zuivering, om vergeving te krijgen moet je de fout herstellen.
Je hebt iemand onrecht aangedaan en je gaat je excuses aanbieden. Aanvaardt hij die, dan is dat heel goed, maar je moet nog de schade herstellen: alleen dan ben je quitte. Tegen degene die je schade hebt berokkend zeggen: «Het spijt me zeer, vergeef me… » is niet voldoende, en de goddelijke wet zal je achtervolgen tot je het kwaad, dat je hebt aangericht, hersteld hebt. Je zult zeggen: «Maar degene die ik heb gekwetst heeft me vergeven!» Nee, zo gemakkelijk is de zaak niet geregeld, want de persoon in kwestie is één zaak, de wet is een andere. De mens heeft jou vergeven, dat is duidelijk, maar de wet vergeeft je niet, die achtervolgt jou tot er herstel heeft plaatsgevonden. Natuurlijk geeft degene die vergeeft blijk van een nobele daad en edelmoedigheid. Maar vergeving lost de zaak niet op: vergeving bevrijdt de slachtoffers, degenen die slecht behandeld en benadeeld zijn, maar spreekt de schuldigen niet vrij. Om van zijn schuld bevrijd te worden, moet de schuldige de schade herstellen."

il pensiero del giorno - Omraam Mikhaël Aïvanhov